Από το χτες στο σήμερα

Το παλιό μας μαγαζί ανακαινίζεται

Το καφενείο μας «Το Ταμπούρι» κουβαλάει μια ιστορία μεγαλύτερη του ενάμιση αιώνα. Το ίδρυσαν οι προ-προ-παππούδες μας Αντώνης και Μήτρος Κουτουλούλης γύρω στα 1850 σε δομημένη επιφάνεια 35 m². Από τότε μέχρι και σήμερα μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά και από πατέρα σε γιο, αλλάζοντας κάθε φορά και διαστάσεις, μορφή και χρήση, ανάλογα με τις απαιτήσεις της κάθε εποχής και τις ανάγκες των κατοίκων του χωριού. Στην αρχή, λειτούργησε όχι μόνο ως καφενείο αλλά και ως τσαγκάρικο, κουρείο, μπακάλικο, μανάβικο, οινοπωλείο, και γενικά ως «καφεπαντοπωλείον».

Κατά την πολύχρονη λειτουργία του δρασκέλισαν το κατώφλι του πλούσιοι και φτωχοί, φιλήσυχοι και καβγατζήδες χωριανοί, καπεταναίοι, πολιτικοί και στρατιωτικοί που έφθαναν στο χωριό, μα και βάρβαροι επιδρομείς και κατακτητές … ντόπιοι και ξένοι.

Επειδή το μαγαζί ήταν στενάχωρο, υποχρεωτικά, οι μεγάλες εκδηλώσεις γίνονταν έξω από αυτό: Σε μικρή απόσταση από το μαγαζί υπήρχε ένα μεγάλο αλώνι (αλάνα) στο οποίο πραγματοποιούνταν άνετα όλα τα δρώμενα του χωριού τις χαρούμενες ημέρες του χρόνου: κάψιμο των κέδρων τις απόκριες, χοροστάσι των νέων τις γιορτινές ημέρες, στέκι των γερόντων κάθε Κυριακή μετά την απόλυση της εκκλησίας για να πιούν τον καφέ τους και να χαρούν τη λιακάδα καθισμένοι στα πεζούλια του αλωνιού (αλάνας). Εδώ κερνιούνταν το ρακί και το λουκούμι οι άντρες, όταν γύριζαν από το πανηγύρι της Λιάσκας, και μάλιστα κάποιοι, «που δεν καταδέχονταν τη γης να την πατήσουν», καβάλα έφταναν έως την είσοδο του καφενείου· καβάλα έπιναν το τσίπουρο και καβάλα έτρωγαν -καβαλάρης και άλογο- το λουκούμι που τους κερνούσαν οι παππούδες μας!

Με το πέρασμα των δεκαετιών οι κάτοικοι του χωριού αυξήθηκαν, οι οικογένειες πολλαπλασιάστηκαν και οι ανάγκες για στέγη έγιναν πιεστικές, με αποτέλεσμα τα σπίτια γύρω από το αλώνι να επεκταθούν και να περιορίσουν τον ζωτικό χώρο του αλωνιού (αλάνας) στις σημερινές του ασφυκτικές διαστάσεις. Ασφυκτικές όμως είναι σήμερα και οι οικονομικές και όχι μόνο συνθήκες: Τα χωριά ερήμωσαν, οι πελάτες μειώθηκαν δραματικά, αν δεν εξαφανίστηκαν τελείως και η κίνηση του μαγαζιού ανύπαρκτη το χειμώνα, ελάχιστη το καλοκαίρι. Παράλληλα οι παλιοί ιδιοκτήτες μεγάλωσαν, γέρασαν και συνταξιοδοτήθηκαν και οι κληρονόμοι τους βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα: αν έπρεπε να συνεχίσουν τη λειτουργία του στον ίδιο ρυθμό ή να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και να το κλείσουν, γιατί οι οιωνοί για το μέλλον δεν φαίνονται ευνοϊκοί! Δύσκολη απόφαση και ριψοκίνδυνη γιατί:

«[..] ζούμε σε συνθήκες «απομάγευσης του κόσμου» // «Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα, / εγίναμε το λάφυρο του ανέμου / που αναστρέφει το πέλαγος!» [Καρυωτάκης].

Στη δίβουλη τούτη ώρα, στεντόρεια «φωνή μας ήρθε εξ ουρανού» και μας είπε: «Θαρσείτε! … Μη φοβείστε» (Ματθ.ιδ΄27), προχωρήστε μπροστά!. Ήταν σαν να μας μιλούσαν όλοι μαζί οι πρόγονοί μας και μας ενθαρρύνανε λέγοντάς μας πως: «μπόρα είναι και θα περάσει, όπως πέρασαν και τόσες άλλες» και ότι «τα βήματα τού παρόντος συνεχίζουν το βηματισμό του παρελθόντος και οδεύουν προς το μέλλον. Τα βήματα τού παρόντος είναι αυτά που είναι και έχουν το νόημα πού έχουν, γιατί είναι γεμάτα ιστορία» της οικογένειάς μας. Φαίνεται πως αυτό ήταν κατά βάθος που θέλαμε να ακούσουμε και ας μη το ομολογούσαμε. Αυτή ήταν η κρίσιμη, η μαγική λέξη που μας έδωσε την τελική ώθηση να πάρουμε την οριστική απόφαση για την ανακαίνιση του μαγαζιού. Σωστή(;) Το μέλλον θα δείξει!

Η μυστική φωνή των πατέρων μας, η αγάπη για το πατρικό μας σπίτι, τη γενέτειρα και την ευρύτερη ιστορική περιοχή της Δροσοπηγής (Καντσίκου), η έλλειψη ενός σύγχρονου «χώρου –στέκι» του χωριού για άντρες και γυναίκες και η ανάγκη για αλλαγή, ήταν τα βασικά κριτήρια, που βάρυναν στην οριστική απόφασή μας ν’ ακολουθήσουμε τα χνάρια του δρόμου που οι προ-προ προπάπποι, οι προπάπποι, οι παππούδες και οι πατεράδες μας χάραξαν και να συνεχίσουμε την οικογενειακή μας επαγγελματική δραστηριότητα, που εδώ και εκατόν εξήντα χρόνια, είναι άρρηκτα δεμένη με την καθημερινότητα των κατοίκων της Δροσοπηγής (Κάντσικο).

Έτσι η οικογένεια πήρε την απόφαση να γίνει η ανακαίνιση του κτιρίου.

Δημιουργήσαμε έναν ζεστό, φιλόξενο και εκλεπτυσμένο χώρο, με ευχάριστη διακόσμηση και τη θαλπωρή ενός σπιτιού, με δική του προσωπικότητα, φτιαγμένο με πολύ μεράκι που παραπέμπει στο χθες, ενσωματώνοντας, όμως διακριτικά τις σύγχρονες τεχνολογίες, όπως συμβαίνει σε όλα τα σύγχρονα καφενεία, που γίνονται όλο και καλύτερα και διατηρούν γεύσεις και αξίες αυθεντικές και διαχρονικές.

Με άλλα λόγια, «ξαναστήσαμε» ένα καινούργιο – παλιό μαγαζί, με φρέσκες ιδέες και άρωμα από τα παλιά, ώστε να παρέχονται υπηρεσίες υψηλού επιπέδου.

Διατήρηση της παλιάς επωνυμίας

Ανάμεσα στα στοιχεία που διατηρήσαμε ατόφια, εκτός από το παλιό οίκημα, ήταν και η επωνυμία του μαγαζιού με την πολύσημη λέξη «Ταμπούρι», γιατί γνωρίζουμε καλά ότι η Φίρμα αυτή, είναι μια κιβωτός της οικογενειακής μας παράδοσης. Έκανε την εμφάνιση της πριν από 101 χρόνια. Έζησε όλα τα γεγονότα στο διάβα των δεκαετιών και έφτασε αλώβητη σ’ εμάς έχοντας συνοδοιπόρο την πίστη στο Θεό, την ελπίδα, την ανθρωπιά και το δυναμισμό της. Γι’ αυτό το λόγο οφείλουμε να είμαστε άξιοι συνεχιστές, για τις ψυχές των προγόνων μας, για τους παππούδες μας, για τους γονείς μας, για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, για την Ιστορία μας.

Ως κιβωτός της παράδοσης, των αρετών και των αξιών των προγόνων μας, θα λειτουργήσει και πάλι το ανανεωμένο μας καφενείο με την ίδια επωνυμία: «Ταμπούρι», γιατί η κορυφογραμμή «Ταμπούρι», ―(βλ. σε άλλη θέση του παρόντος κειμένου: «Ψήγματα ιστορίας και ανάλυση της λέξης)―, υπήρξε πάντοτε γραμμή αντίστασης και οχυρό για την υπεράσπιση της ελευθερίας και της εθνικής ακεραιότητας της πατρίδας. Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά τα στοιχεία, εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί οι προ-παππούδες μας «βάφτισαν» το μαγαζί και του έδωσαν την επωνυμία όχι απλώς «ταμπούρι»- αλλά «Το Ταμπούρι». Ήθελαν με τον τρόπο αυτό να θυμίζουν και να θυμούνται πως και οι ίδιοι αλλά οι δικοί τους πρόγονοι, όταν χρειάστηκε, υπερασπίστηκαν με σθένος αυτήν την κορυφογραμμή και πως και η δική τους οικογενειακή σειρά, είναι «Κιβωτός» και «ταμπούρι» για τη φύλαξη της ιστορίας, της Παράδοσης, των ηθών και εθίμων του χωριού και της ιστορίας του οικογενειακού μας δέντρου.

Δημιουργία χώρου (στέκι) για τη Νεολαία

Κατά τη διάρκεια του προγραμματισμού της ανακαίνισης προέκυψε και ένα ερώτημα-προβληματισμός: «Στη νέα μορφή που θα πάρει το υπό ανακαίνιση καφενείο θα είναι εφικτός ο συγχρωτισμός όλων των ηλικιών;». Γιατί οι νέοι θέλουν κίνηση, φωνές, φασαρία, βαβούρα, πειράγματα καμιά φορά και πέρα από τα επιτρεπόμενα όρια, ενώ αντίθετα οι οικογενειάρχες, οι ηλικιωμένοι και οι γέροντες πελάτες, επιζητούν ηρεμία, ευχάριστη ατμόσφαιρα, ησυχία και άνεση για συζήτηση και … πολιτικολογία.

Η απάντηση που προέκυψε, μετά από πολλή συζήτηση και σκέψη, ήταν αρνητική. Καλύτερη λύση θα ήταν να γίνει ένα δεύτερο στέκι για τους νέους.

Έτσι δημιουργήσαμε λίγο πιο πέρα ξεχωριστό στέκι για τις νεότερες ηλικίες στου Τζωρ τ’ αλών’(την αλάνα Σούφλα), το οποίο θα προσφέρει εξίσου καλά ελληνικό καφέ παραδοσιακά σερβιρισμένο στους λάτρεις του παλιού καιρού, και όλους τους καφέδες («fredo», «καπουτσίνο» ή «εσπρέσο» κλπ., αυτούς δηλαδή που μας έμαθε η παγκοσμιοποίηση.) και ποτά: όπως ένα «σφηνάκι» ντόπιο ρακί, για τους οπαδούς και λάτρεις της νέας γενιάς ή ένα ζεστό «πόντζι» από βρασμένο ντόπιο τσίπουρο με ζάχαρη ή μέλι για όσους είναι … κρυωμένοι.

Το παλιό-νέο μας μαγαζί, που πρόσφατα ανακαινίστηκε, απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και σε ανθρώπους που θέλουν να συνδυάσουν την άριστη ποιότητα των προϊόντων μας με την κατά το δυνατόν χαμηλότερα τιμή και θα προσπαθήσει να προσφέρει, όπως το είπαμε ήδη, υψηλού επιπέδου υπηρεσίας στους επισκέπτες-πελάτες του.

Ελπίδες μας για το μέλλον του μαγαζιού

Φιλοδοξία μας είναι να συνεχίσει να αποτελεί το καφενείο μας «Το Ταμπούρι», κιβωτό και ταμπούρι της Παράδοσης, ένα σταθερό και συνηθισμένο μέρος συνάντησης, ιδίως το Καλοκαίρι, κάθε παρέας, ένα ΣΤΕΚΙ όχι μόνο του χωριού μας αλλά να γίνει τόπος συνάντησης και αναφοράς ακόμα και γιατί όχι και όλης της επαρχίας της Κόνιτσας.

Η φιλική ατμόσφαιρα, η ανώτερη ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών και η περισσή μας ευγένεια, πιστεύουμε και ευελπιστούμε ότι θα είναι τα στοιχεία εκείνα, η μυστική «συνταγή» που θα μπορέσει το Καφενείο μας να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις. Η συνταγή της επιτυχίας δηλαδή για ένα σύγχρονο Παραδοσιακό Καφενείο.